Zaterdag 16 maart 2013
Op 16 maart 2013 gaan we op weg van Nieuwleusen naar Beregovo. De bagage en nog drie dozen met geschonken brillen van brillenhuis Van den Bosch en een doos met cadeautjes worden door Jan Schuurman vakkundig ingeladen. We nemen afscheid van Nieuwleusen en gaan op reis. Hoe verder we van ons thuisfront rijden, hoe mooier het weer wordt. Wij zien honderden reeën onderweg. Het landschap is bedekt met een dikke laag sneeuw. De autoweg is sneeuwvrij. Na Dresden komen we in Tsjechië en daar moeten we eerst een vignet kopen. Even voor de grens van Slowakije komen we in een file. We passeren over een lengte van meer dan 13 km vele vrachtwagens die in twee rijen dik staan (ca.1200 vrachtwagens). Ongelooflijk, mannetje aan mannetje. Dit veroorzaakt voor ons het nodige oponthoud. Aan het eind van de file blijkt dat alle vrachtwagens van de weg moeten en op een parkeerplaats grondig gecontroleerd worden. Bij de grens moeten wij weer een vignet kopen en kunnen dan onze weg vervolgen. Bij de grens van Hongarije moeten we weer een vignet kopen, maar die hoeft niet achter het raam. Rond 21.00 uur arriveren we bij onze slaapgelegenheid, hotel Etterum Engler, in Mosonmagyaróvàr. Het is daar feest en ze hebben geen eten meer voor ons. We brengen eerst onze bagage naar één slaapruimte. Een paar kilometer verderop is nog een eetgelegenheid, waar we dankbaar gebruik van maken.

Zondag 17 maart 2013
Rond 9 uur starten we de reis naar Beregovo. Jan en Elisabeth en Tommy loodsen ons door de prachtige stad Boedapest en dan is het nog enkele honderden kilometers rechttoe en rechtaan naar de grens. We genieten onderweg van de besneeuwde vlakten en vele roedels reeën . Een 20 kilometer voor de grens houdt onze autoweg op en Tommy weet het dan eerst ook niet meer. Geen borden voor de bewegwijzering. Maar samen komen we eruit. Na 10 kilometer vinden we weer de bekende weg naar de grens. Na enig oponthoud bij de Hongaarse- en Oekraïense douane bereiken we om 16.00 uur Beregovo. We hebben een prachtig onderkomen, waar we ons uitstekend kunnen vermaken. Peter Bardos komt ons hartelijk begroeten en de stemming zit er meteen al in. We laden de bus uit en de goederen worden in de kamer gezet. We staan verbaasd dat Jan zoveel goederen in het busje heeft ingepakt. Stien, Jan en Elisabeth beginnen met sorteren. 's Avonds gaan we heerlijk eten bij Koka. De ober spreekt een beetje Nederlands. Hij heeft een aantal jaren geleden met kinderen uit Beregovo in Ommen gelogeerd. Goedendag en lekkerrr... waren bekende klanken. Voor totaal € 34,00 kun je met vijf personen uitgebreid eten en drinken. Bij thuiskomst hebben we samen globaal de planning voor de week gemaakt. Die nacht hebben we lekker kunnen uitrusten.

Maandag 18 maart 2013
Om 9.30 uur kwamen een ouderpaar, Berti en Svedlana, op bezoek. Hun zoontje heeft een spierziekte. Met therapie is dat te genezen en zij vragen daarvoor geld. De therapie moet op korte termijn beginnen, anders heeft het geen effect meer. Er wordt een bedrag van € 1000,00 gevraagd. Misschien kan de Stichting Oekraïne en mogelijk andere hulporganisaties hulp bieden. Wij kunnen niets toezeggen, want dit moet eerst in het bestuur besproken worden. Toen de ouders vertrokken waren, kreeg Peter Bardos spontaan de eerste € 100,00 uit onze groep (o.a. oud-ijzergeld). Peter heeft de ouders hiervan op de hoogte gesteld en zij waren diep ontroerd. Samen met Peter Bardos hebben wij de planning van ons werkbezoek doorgenomen. De opdrachten zijn helder geformuleerd. Dit werkbezoek staat onder andere duidelijk in het teken van controle en nieuwe contacten zoeken. Rond 11.00 uur gaan we de stad in om geld in te wisselen. Met "het gekregen scholengeld" doen wij inkopen voor de te bezoeken scholen. We gaan op weg naar een school in Bene. De weg is verschrikkelijk slecht. Jan doet alle moeite om de diepe kuilen te ontwijken. Ze hoeven daar geen snelheidscontrole uit te voeren. We worden hartelijk ontvangen. De kinderen zijn blij met de gekregen spullen: gekleurd karton, papier, een voetbal, spaarlampen, zeep, lijm en ordners. We controleren wat er met de gegeven hulp gedaan is. Daarna gaan we op weg naar een school in Oroszi Maguar. Ook daar worden we vriendelijk ontvangen. De kinderen gaan naast de bank staan en begroeten ons in koor. Ze proberen het gebouw zo schoon mogelijk te houden. De kinderen vegen zelf het lokaal. Ook zij krijgen van ons een pakket. Wat zijn ze tevreden. Ze hebben nog behoefte aan: 48 tafels en stoelen, vier schoolborden en stiften voor een white board. Bij het verlaten van een lokaal wordt de deur meteen weer op slot gedaan. De eetruimte voor de kinderen ziet er verzorgd uit. Tussen de middag krijgen de kinderen een gratis warme maaltijd. Na het opmaken van de inventarisatie gaan we weer terug naar Beregovo om pakketten en geldelijke ondersteuning te geven aan gezinnen in noodsituaties. We starten met een bezoek aan Marta. We bezorgen daar een voedselpakket, meegegeven door een familie uit Nieuwleusen. Marta is in tranen als zij Elisabeth ziet en het pakket krijgt. Wat een armoede en triest om te zien hoe deze familie woont. Marta -23 jaar oud- met haar drie kinderen ( geen onderbroek of broek aan), een broer en haar moeder in een kamertje van ca 16 vierkante meter, waarin ze ook nog moeten slapen. Er staat een "kacheltje" zonder pijp en schoorsteen. Haar broer krijgt een bril van ons. Wat is hij blij, nu hij beter kan zien. Voor Marta kunnen we niet zo snel een passende bril vinden. Zij kan die later bij het depot komen uitzoeken. We besluiten ter plekke om dit gezin nog weer te gaan bezoeken om kleding te brengen. Ondanks de armoede, straalde het gezin liefde en warmte uit. We gaan naar een volgend adres. Een moeder met drie kinderen. Zij wonen en slapen in één ruimte. Ook hier een " soort kacheltje" zonder pijp en schoorsteen. De moeder krijgt geld voor de aanschaf van speciale schoenen voor haar zoontje. Stien ziet daar haar oude kast staan. Wat geeft haar dat een goed gevoel, als ze ziet hoe dat daar nog tot zijn recht komt. Ook hier besluiten we om morgen nog weer terug te komen met een pakket. We brengen een knuffelbeer en knutselpakketje voor de kinderen. Ook hier voel je weer de verbondenheid met elkaar. We gaan op weg naar het depot om daar de dozen met brillen op te slaan. Het depot is voorzien van een nieuw dak en de beveiliging wordt getest. Er staan twee goede fietsen, die gebruikt worden voor het bezorgen van de voedsel- en kledingpakketten. We gaan terug naar ons onderkomen. We genieten bij Koka weer van een voortreffelijke maaltijd. De ober is weer blij om ons te zien en we hebben een hartelijk gesprek met hem. Thuisgekomen evalueren we kort de dag.

Dinsdag 19 maart 2013
Tegen 10 uur komt Peter Bardos. We maken samen de dagplanning. We gaan op weg naar Chikosh, de kinderpsychiatrie. Wat een slechte weg en het gebouw ligt afgelegen in de rimboe. We worden hartelijk ontvangen en de kinderen zijn rustig aan het kleuren of tv-kijken of niets doen. Eén jongetje kan heel mooi tekenen. Hij leert zijn tafelgenoten tekenen of maakt een tekening om te laten inkleuren door een ander kind. De binnenmuren zijn fraai beschilderd. Wat een oase van rust. Alles ziet er zeer verzorgd en schoon uit. De goederen worden liefdevol ontvangen. Na het drinken van een glas thee gaan we onderweg naar Badalo, nog even langs bij een gehandicapte man. Hij woont in een woon- en slaapruimte van ongeveer 12 m2. Hij krijgt te horen, dat er bij de komende zending een scootmobiel voor hem komt. Wat is die man blij. Hij is net een waterval. Hij houdt niet op met praten. "Oh, wat mooi, dan kan ik straks weer vissen, wat mooi, wat mooi," is zijn reactie. Voldaan gaan we naar het huis van Gyuri en Erika. Er staat een uitgebreide maaltijd voor ons klaar. Erika heeft ons geweldig verwend. Samen met Gyuri hebben we fijne gesprekken. Rond 14.00 uur gaan we samen met Gyuri en Peter de voedselpakketten bezorgen bij zes gezinnen in Badalo. Wat een armoede en wat een problemen komen we daar tegen. Bij één gezin durf ik geen foto te maken, zo schrijnend; geen waterleiding, geen verwarming, geen elektriciteit, geen stoel en geen tafel, een paar versleten matrasjes op de grond als bed. En... twee jongetjes ...armoede... maar hun oogjes stralen... en zij geven Jan en mij spontaan een hand om ons te bedanken. Peter Bardos wijst de moeder op haar verantwoordelijkheid voor de kinderen. Het wordt hem niet in dank afgenomen. Gyuri schudt vertwijfeld zijn hoofd. Met een gevoel van verslagenheid gaan we naar de volgende adressen. Twee oudere mensjes met nog een bejaarde moeder in huis. Dan naar een vader en moeder met een gehandicapte 16 jarige dochter (bij de geboorte zijn grove blunders gemaakt ). Het meisje is aan het kleuren en ze is erg vrolijk en tevreden. Ze is trots op haar bijbel. "Ze vertrouwt heel haar leven en toekomst aan God toe,"vertelt ze ons. Dan naar een ouder echtpaar. De man (diabeet) heeft last van vernauwing in de bloedvaten en zijn benen zijn geamputeerd. De man toont zich vrolijk en zijn vrouw straalt tonnen van liefde uit. Het is voor hem verstandig om te stoppen met roken, maar... "Wat heb ik dan nog, ik blijf roken,"zegt de man. Wij knikken instemmend en hij schatert van een lachen en steekt beide handen vreugdevol omhoog. Daarna naar een vader en moeder en een dochter met vier kleine kinderen. Haar zoontje van 5 jaar, benen verlamd, armen zijn verkrampt. Vele ziekenhuizen bezocht. Geen duidelijkheid betreffende de ziekte. Ze vragen ondersteuning voor verder onderzoek. Oma en moeder vechten voor haar (klein)kind. De moeder masseert liefdevol haar kind. Wat een warmte voel je hier. Alie geeft de kinderen nog een tekenpakket. Wat een dankbaarheid. Dan nog een gezin. Vader en moeder (50 jaar) en... een dochter met een zoontje: hartoperatie gehad , stoma en een nog te ondergane oogoperatie. De moeder vecht voor de toekomst van haar kind. Wat is men blij met de ontvangen ondersteuning. Tegen 18.00 uur hebben we afscheid van Badalo genomen. Wat een dag! Wat een indrukken! Wat een armoede! Wat een ontvangen warmte! Maar we constateren ook: "Met heel weinig, kun je veel doen."! Jan manoeuvreert ons weer veilig naar huis in Beregovo terug.

Woensdag 20 maart 2013
Om 10.00 uur komt Peter Bardos bij ons. We laden de bus in en gaan op weg naar een mogelijk nieuw te sponsoren school in Kaszony. Het is een school voor middelbaar onderwijs, 280 leerlingen. Het is de enige Hongaarse school in de regio. Er staan acht gebouwen voor leerlingen van 5 tot 18 jaar. Veel leerlingen gaan daarna naar een universiteit of Hoge School. De bereikte resultaten liggen hoog. De directeur moet een man zijn. De school beschikt over een ziekenzaal. De wc-ruimte buiten is bedroevend. Er zijn dakgoten aangebracht die het water niet opvangen! Er is grote behoefte aan: 34 tafeltjes en stoeltjes, een bureau met stoel, een schoolbord en wereldwandkaart. Het gymnastieklokaal ziet er aan de binnenkant niet uit. Er zijn geen gymnastiek materialen. De kleedkamer is een krot. Voor de elementary school is behoefte aan: 24 tafeltjes en stoeltjes. Binnen ons bestuur zal nader beraad volgen betreffende verdere steun. We worden uitgezwaaid en zetten dan koers naar het huis van Judit en Karl Reiter. Daar genieten we van een heerlijke maaltijd, door Judit zelf bereid. Gabor Fabian, een leerling schilderen, is daar aanwezig en ontvangt een gift voor de aanschaf van verf. Het is een warm en zinvol samenzijn. Daarna gaan we weer op weg naar ons huis. We eten vanavond in een pizzeria. De baas van de pizzeria is de eigenaar van ons huis.

Donderdag 21 maart 2013
We sorteren meegebrachte gereedschappen voor het zigeunerkamp Balazser en Jozeph David, een flatbewoner. We laden de spullen voor een verzorgingshuis in de bus. Dan gaan we op reis naar verzorgingshuis. We worden daar vriendelijk ontvangen. In het verleden heeft een organisatie Max o.l.v. een Nederlandse familie Jansen dit opgezet. Alles ziet er zeer verzorgd uit. De oudjes worden liefdevol verpleegd en verzorgd. Er zijn ook twee bejaardenwoningen bij. We hebben een hoopgevend gesprek met de bewoners en verzorgsters. Dit project wordt ondersteund vanuit de Koninginnemarkt. We brengen een bezoek aan de dagelijkse markt. Hier komen veel mensen boodschappen doen en de markt is zeer uitgebreid en alles is te koop. De prijzen van de gereedschappen zijn bijna vergelijkbaar met onze prijzen. Voor de gewone man dus bijna niet te betalen. De mensen staan gezellig met elkaar te kletsen. Het is er heel ongedwongen. Om 13.00 uur hebben we in ons huis een gesprek met Sandor. Hij leert de zigeuners aardappels te poten en gewassen te telen en geeft godsdienstles aan de zigeuners. Wij zouden dat kamp zelf bezoeken, maar het was er te modderig en te nat. We kunnen niet op het terrein komen. Het gesprek verloopt motiverend. Er worden samen plannen voor hulp opgezet. Bestrating is dringend nodig. Ook dit project wordt ondersteund vanuit de Koninginnemarkt. Sandor krijgt dozen gereedschap van ons mee. Wat is die man blij. Om 14.00 uur gaan we weer op weg. Er wordt eerst een pakket bij een gezin bezorgd. Daarna gaan we op weg naar een niet afgebouwde flat. Geen deuren en kozijnen, geen verwarming, geen waterleiding, geen elektriciteit en geen toilet. Die mensen, waar de stad geen opvang voor heeft, moeten zich in deze flat maar zien te redden. Ze moeten zelf het raam van glas of plastic voorzien en een deur aanbrengen. In deze flat vertoeft onder andere Jozeph David. Jozeph is van afkomst een zigeuner. Hij was een straatjongen en heeft zichzelf aangepakt en is aan het werk gegaan om deze flat op te knappen. Hij probeert de kinderen, die in deze flat wonen, een betere toekomst te geven. Hij krijgt van ons een doos gereedschap en kleding. Zijn eigen kamer heeft hij voor het grootste deel ingericht als leslokaal. Hij heeft zelfs een laptop. Zijn hulpvraag heeft hij duidelijk op papier uitgewerkt. Hij laat ons de flat zien. Wat een armoede! We kunnen onze ogen bijna niet geloven. Veel mensen in een kleine ruimte. Eén kamer zag er bijzonder goed uit. Een moeder, die met weinig, heel veel gedaan heeft. We spreken met de bewoners. Zij krijgen moeilijk werk en soms wordt het loon niet uitbetaald. De kinderen zijn erg vrolijk. Met een stuk elastiek en een voetbal vermaken zij zich prima. En dan... plotseling moeten we vertrekken, omdat een jonge bewoner agressief gedrag vertoont. Hij wil geld van ons. Snel gaan we in de bus en vertrekken meteen en laten Jozeph David ontgoocheld en diep teleurgesteld achter. Hij is woedend op die jongen en laat dat ook weten aan de medebewoners. De flat kunnen wij niet opknappen, maar iets voor de kinderen doen zal mooi zijn We gaan op weg naar een internaat om daar iets af te geven. Dit internaat was het startproject van onze Stichting. Het geheel ziet er goed uit. We gaan naar huis. Om 17.00 uur is er overleg met onze partnergroep "Stichting. Karpaten". De Stichting Karpaten bestaat uit vijf personen, Peter, Gyuri, Joszi, Judit en Ilona. Om 18.30 u hebben wij samen in restaurant Koka een maaltijd met deze mensen. Heerlijk gegeten en goede gesprekken gehad. Alie en Stien hebben samen twee liederen gemaakt en die hebben we daar voor hen gezongen. Samen hebben we het "Ave Maria" en "Dona nobis pacem" gezongen. Heel indrukwekkend!

Vrijdag 22 maart 2013
Om 10 uur komt Helena van de Stichting Europa Kinderhulp. Zij vertelt ons dat er voor zaterdag heel slecht weer voorspeld is en dat er gewaarschuwd wordt om niet de weg op te gaan. Samen besluiten we om nu de spullen in te pakken en naar huis te gaan. Er moeten nog een paar zaken geregeld worden, maar dat kan Peter Bardos ook voor ons doen. We nemen afscheid van Beregovo en gaan om 11.20 uur richting Nederland. Voor de grens gaan we nog even tanken. Na drie kwartier wachten kunnen we de Oekraïense grens over. Dan 100 meter verder. Daar wacht ons de Hongaarse douane. Nou dat hebben we geweten! Wat een machtsvertoon en poespas. Inwendig zijn we allemaal ontzettend kwaad, maar laten het niet blijken. Want dan laten ze je nog langer nodeloos wachten. Pas om 14.30 uur laten ze ons gaan. Inmiddels heeft de accu van de bus het begeven, maar met vereende krachten duwen en... gelukkig de motor slaat aan. De lange reis begint. Er staat een straffe wind. Door stuifsneeuw ontstaat hier en daar al duinvorming. Wij kunnen goed doorrijden. Om 21.15 uur komen we aan in Mosonmagyaróvàr bij hotel Etterem Engler. Ze hebben daar geen eten meer voor ons. Dan maar weer verder en we vinden hotel Nimrod. Daar kunnen we eten en slapen. Allen op één kamer. Gezellig.

Zaterdag 23 maart 2013
De volgende ochtend een goed ontbijt en dan op weg naar Nieuwleusen. De reis verloopt zeer voorspoedig. Om 20.45 u arriveren we gezond en wel bij huize Jan en Coby Schuurman aan de Haagwinde. Coby, Hendrikus Bosman en Martin Visscher ontvangen ons met open armen. De voorkamer is gevuld met een grote groep jeugd. Coby heeft heerlijke snert gemaakt. Verhalen worden uitgewisseld en zeer voldaan nemen we afscheid van elkaar. We hebben elkaar goed leren kennen en we hebben een week lang als een hecht team gewerkt. De opdracht is voltooid en de missie is geslaagd!

Jan Schuurman, Stien Bosman, Elisabeth Visscher, Henk en Alie de Boer.

Het lied door Alie en Stien gemaakt (op de wijze van: Aan de Amsterdamse grachten...)

Uit ons mooie dorp Nieuwleusen,
komen wij naar d'Oekraïne toe.
Nieuwleusen in onze gedachten
is het mooiste dorp van ons land.
Al die goede lieve mensen
hebben 't hart aan d' Oekraïne verpand.
Oekraïne en Nieuwleusen
gaan nu samen hand in hand.

(De laatste 4 regels 2x zingen)