Deze keer gingen we op reis met alweer eens een ander team. Als ervaren oud-gedienden hadden Ger en Henny de Zeeuw deze keer de steun van Miny en Mannes Vasse. Als chauffeur–expediteur was Bram Beverwijk uit Balkbrug gecharterd. We hoopten allemaal op een goede reis en daar hadden we ook allemaal het volste vertrouwen in.

Vrijdag 16 april 2010

Eigenlijk begon het deze dag al. Ger en Henny vertrokken naar Balkbrug om de bus alvast op te halen zodat die kon worden geladen met zaken die mee moesten. Op die manier zou een vlotte start zaterdagmorgen voor de hand liggen. Het viel mee. De bus werd niet zo vol als we hadden gevreesd. We spraken af dat het vertrek van de Mauritslaan zaterdag om 5.00 uur zou zijn. Henny sliep die nacht niet zo goed.

Zaterdag 17 april 2010

Om 5.00 uur nog geen bus met Bram Beverwijk. Wel telefoon. Het was Bram die in de Clauslaan stond en de Mauritslaan niet kon vinden. Snel werd hij even bijgepraat en een paar minuten later stond de bus voor de deur. Ca. 5.10 uur stapten we in en vertrokken we richting Eshuisweg waar Miny en Mannes instapten. Het weer leek goed al was het hier en daar wat heiig. Voorspoedig toerden we via Zwolle, Arnhem en Zevenaar het Duitse grondgebied op. Het leek niet echt druk op de weg en dat gaf ons goede moed op een voorspoedige reis. Volgens afspraak stopten we om de twee uur voor een kop koffie, een sanitaire behoefte of iets anders. We haalden een gemiddelde snelheid van bijna 100 km/uur en

kwamen dan ook mooi op tijd in Passau aan. Dat was het einde van het Duitse gedeelte van de reis. We gingen verder via Oostenrijk en verlustigden ons zoals elke keer weer in het mooie uitzicht dat je op een gegeven moment op de stad Wenen krijgt. Tegen een uur of zes naderden we Nickelsdorf en verlieten Oostenrijk weer over de Hongaarse grens. Na een minuut of tien hadden we onze eerste slaapplaats ontdekt t.w. hotel-camping Helena met het altijd goedlachse personeel (maar niet heus), de prachtige kamers en het heerlijke eten. We gingen op tijd naar bed sliepen uitstekend.

Zondag 18 april 2010

We stonden op tijd naast de bedden, begaven ons naar de badkamers en konden aanschuiven aan de tafel voor een voortreffelijk ontbijt. Tegen 9.00 uur stapten we weer in de bus voor de verdere reis richting Oekraïne. In Budapest ontdekten we een tot nog toe onbekende route om deze stad te doorkruisen en we vervolgden onze weg via de M3. We genoten onderweg nog een keer van een koffiestop in de open lucht waarbij we ook genoten van het prachtige weer. Voor wie er oog voor had, waren er onderweg ook veel reeën en roofvogels. Wat verder richting Oekraïne vergaapten we ons aan de prachtig bloeiende fruitbomen. We stopten nog voor een lekkere kop koffie op het terras bij Napkor en hadden

de grens dus al bijna bereikt. Bij de grens aangekomen merkten we dat we tegelijk waren met Zwollenaren en Rouveners en konden de douaniers aardig kennis van de Nederlandse taal opdoen. Na een bezoek van de hasjhond aan de auto hebben we de grens uiteindelijk in 50 minuten genomen en konden we Peter Bardos bellen om te zeggen dat we in het land waren. We spraken af bij de parkeerplaats bij de Reformatorische kerk en brachten en passant nog even een bezoekje aan de braderie die er al voor de derde dag was. We kochten alvast wat souvenirs en moesten wel even wennen aan de bedelende kinderen en vrouwen. We maakten ons op om naar het scoutinghuis te gaan en ontmoetten daar meteen ook nog Viktoria Bardos met de beide kids. Ook ontdekten we dat in het hotel naast ons bekenden (t.w. Jannie Dons en Elisabeth Visscher) logeerden. Een tegenvallertje was dat het geplande diner bij restaurant Astoria niet kon omdat dit gesloten was. (het leek wel voorgoed). Daarom weken we uit naar restaurant Koka. Dat was een goede keuze, want het smaakte werkelijk prima. We togen richting scoutinghuis en hadden daar nog een gezellig happy hour. Op een gegeven moment gingen we richting zolder om aan de nachtrust te beginnen. De eerste twee reisdagen waren in ieder geval geslaagd.

Maandag 19 april 2010

Nadat iedereen van een goede nachtrust had genoten, iedereen zichzelf weer omgetoverd had in een frisse staat, gingen Mannes en Bram op pad voor de dagelijkse ontbijtproviand. Ze stonden perplex van de aardige winkelbedienden en kwamen terug met water en glebe (brood) Samen met grapefruit, oude kaas en lekkere aardbeienjam genoten we van een koninklijk ontbijt. We togen naar het depot om de daarvoor bestemde goederen te lossen. Daar troffen we ook de Nieuwleusense schoolborden aan. We merkten dat de Oekraïners nog wat in de maag zaten met de montage en daarom besloten Mannes en Bram dat ze in de middag een demonstratiemodel zouden monteren.

Het ziekenhuis was het volgende doel. Daar werden we eerst ontvangen door de kinderartsen die ons heel dankbaar waren voor het meegenomen kopieerpapier. Toen gingen we naar de afdeling traumatologie waar we bedankt werden voor de geschonken uitwendige fixatiematerialen. Zeer professioneel werd het gebruik gedemonstreerd aan de hand van modellen en foto’s. Nadat onze vrouwelijke leden nog even konden genieten van een zoen met snor gingen we naar Judit en Karl, waar we uitgenodigd waren voor de lunch. Het eten bij Judit en Karl slaagde geweldig. Dit was ook te danken aan de gezellige sfeer en de hartelijkheid van deze mensen. En passant mochten we nog even de oldtimerauto en de wijnkelder van Karl bewonderen. Geweldig allemaal. Het was inmiddels helaas behoorlijk beginnen te regenen. Deze regen maakte de demonstratie met de schoolborden echter onmogelijk. Daarom gingen we met knuffels naar twee kindergartens. Daar werden we warm onthaald en we genoten van de enthousiaste reacties van de kinderen. Het avondeten zouden we bij Peter en Viktoria nuttigen. Dit was ook alweer uitstekend en ook de hoeveelheid was ruim voldoende. Het lijkt soms wel of zij ons van voedsel moeten voorzien in plaats van wij hen. Het zorgde er in ieder geval voor dat we ‘s avonds in het scoutinghuis niet veel meer snoepten en dat sommigen wat beperkt werden in de slaaphouding. We zagen allemaal terug op een geslaagde dag en vertrokken uiteindelijk met een voldaan gevoel naar de zolder.

Dinsdag 20 april 2010

Na een goede nachtrust begon de dag weer met het gebruikelijke, inmiddels bijna rituele, halen van het water en de glebe. Om de plaatselijke middenstand snel aan ons te laten wennen, besloten we dit maar weer door dezelfde personen te laten doen. Dit bleek een goede geste want al snel bleek dat Mannes en Bram het begrip en vertrouwen van de plaatselijke bakster al behoorlijk hadden gewonnen. Zij gaf zelfs haar toestemming voor een foto met de heren en zo kun je zeggen dat ook hier de banden tussen Nederland en Oekraïne werden verstevigd. Weer terug op de basis werd begonnen aan het ontbijt dat er weer prima in ging. De lading voor deze dag werd ingeladen en het programma kon beginnen. Chikosh

was de bestemming en welgemoed gingen we er op af. De weg was nog weinig beter. De gaten van vorige jaren zaten er allemaal nog in. Bij Chikosh aangekomen werden we aangenaam verrast door de goede indruk in het algemeen die de gebouwen en het park op ons maakten. Ger werd meteen door Oksana van de CAM meegenomen om te praten en samen met het hoofd van de technische dienst werd uitgebreid gesproken over de plannen voor de waterzuivering. De plannen van hen zijn ambitieus maar het is allemaal nog niet erg uitgewerkt. Men zal het presenteren en ons bestuur zal het welwillend maar ook kritisch bekijken. Alle kinderen en verplegend personeel werden voorzien van een attentie. De kinderen waren enthousiast en de sfeer

was prima. Hierna gingen we naar Gyuri en Erika in Badalo waar we waren uitgenodigd voor de lunch. Dit was opnieuw voortreffelijk en zo overvloedig dat we ons afvroegen of we ‘s avonds nog wel zouden moeten eten. Van Gyuri en Erika gingen we te voet naar Zoltán Nagy. Dat is de jongen die vorig jaar een rolstoel via de stichting heeft gekregen. Het was ontroerend om te zien hoe blij Zoltán was, maar ook de blijdschap van moeder, zus en vader over de gekregen wasmachine waren aandoenlijk. We verwonderden ons er over dat Zoltán de namen van Ger en Elly nog feilloos wist. Een bezoek aan de werkplaats en winkel van Gyuri vormde het eind van dit gedeelte. Hierbij werden we keihard geconfronteerd met de beperkingen van sanitaire

voorzieningen in sommige delen van dit land. Gelukkig maar dat er nog struiken, bosjes, muren e.d. zijn. We zijn ook telkens weer verrast door de veelzijdigheid van Gyuri en zijn vermogen om in voor ons waardeloze zaken toch nog mogelijkheden te zien. Van Gyuri gingen we naar de gymzaal van school Nr.6. om wat sport- en fitnessspullen te bezorgen. Ook hier aandoenlijk enthousiasme en zichtbaar veel tafeltennistalent van de gehandicapte pupillen. Ger, Peter, Mannes en Bram werden nog in de gelegenheid gesteld hun krachten te meten met de pupillen. Hoewel onze mensen verdienstelijk presteerden, moesten we toegeven dat de pupillen uiteindelijk toch

behoorlijk wat sterker waren. Na de 6e school gingen we met Peter nog even naar een speeltuin kijken tegenover school Nr. 1 om te bezien of er met een mogelijke bijdrage van Steunfonds Madurodam mogelijkheden zouden zijn voor modernisering van dit complex. Het is allemaal nog onduidelijk, maar als Peter meer weet, kan het beoordeeld worden. Omdat we al veel beleefd hadden, vertrokken we naar het scoutinghuis voor een pauze met een hapje en een drankje. Het was inmiddels ruim tijd geworden voor het avondeten dat we ondanks eerdere twijfel toch maar besloten te nuttigen. Dit namen we weer bij Koka en het viel opnieuw uitstekend in de smaak. We gingen weer richting scoutinghuis, zaten nog even gezellig bij elkaar en losten en passant ook nog enkele ingewikkelde vraagstukken van de heer De Zeeuw op. Uiteindelijk vertrokken we naar de zolder voor nacht 4. Opnieuw een tevreden gevoel over een fijne, nuttige en gezellige dag.

Woensdag 21 april 2010

Opnieuw een snelle start van de dag. Na de gebruikelijke dingen met glebe water en ontbijt vertrokken we spoorslags naar Peter om door hem vergezeld, de plaatselijke markt te bezoeken voor de inkoop van de levensmiddelenpakketten en fruit, waspoeder en tekenpapier voor Kindergarten Nr. 5. Voor wie al eens vaker op de markt was geweest, was het deze keer een openbaring. Hiermee bedoel ik dan de netheid, de ordelijkheid en de kwaliteit van het gebodene. Op de terugweg troffen we nog een andere groep Nieuwleusenaren, waaronder sommige voor ons bekende die ook in de buurt opereerden in het kader van hulpverlening aan Helena. Na nog een bezoek aan de bijna vaste leverancier voor schoolspullen, om

inkopen te doen voor de scholen in Zapszony en Bene, en een heerlijke kop koffie daar weer in de buurt gingen we naar Kindergarten Nr.5, waar we al eerder waren, om de gekochte spullen af te geven. Opnieuw enthousiaste leiding en kinderen. Fijn om te zien. Op de terugweg konden sommigen van ons nog even kijken naar en vergelijken van bouwactiviteiten bij de bouw van het nieuwe zwembad. Hierna ging de reis naar Bene naar de school om een scanner en wat andere zaken af te geven. Ook hier enthousiaste reacties en een heerlijk warm kopje koffie voor ons. We moesten deze keer zelf voor de lunch zorgen en het werd weer Koka. Ook nu weer voortreffelijk. Na de lunch begonnen we met het bezorgen van voedselpakketten. We begonnen op de vierde verdieping van een flat bij een man met een houten been, die onlangs een herseninfarct had gehad. Het zag er allemaal naar uit, maar dochter en hij waren blij met het pakket en het bezoek. De volgende klant was een dove man die via de stichting een gehoorapparaat had gekregen, maar men was daar verdrietig omdat het niet werkte. Een kleine technische ingreep en instructie van Mannes bracht hier verandering in. De stemming sloeg drastisch om en nu was iedereen enthousiast. Alexander, een gehandicapte man van 56, en zijn 80-jarige moeder kregen het volgende bezoek. Ook hier blijdschap met het pakket en blijdschap met onze bereidheid tot luisteren naar hun verhalen. In dezelfde buurt kwamen we bij een jonge vrouw met kind die noodgedwongen een zeer krappe ruimte deelde met moeder en broer. Zij had nu een eigen woning bemachtigd en was door de stichting geholpen met de inrichting. Ook hier veel dankbaarheid

voor deze hulp en het bezoek. Het volgende adres vlak aan de grens met Hongarije was misschien wel het schrijnendst om te zien. Een jonge vrouw met echtgenoot en vier kinderen die woonden in een heel klein tweekamerkrot. Moeder sliep met twee kinderen in een soort bed en de rest op de vloer. Onbegrijpelijk. In een bijhok van het krot woonde ook nog een broer van de man met een besmettelijke ziekte. Opvallend ook hoe monter de vrouw er uitzag en hoe netjes ze het, voor zover mogelijk, toch nog had. Opnieuw dankbaarheid voor het bezoek. De laatste ‘klant’ was een gezin waarvan de man blind was. Het was een gevolg van suikerziekte en daardoor was operatie niet mogelijk. Ooit was hij een goede loodgieter geweest. Zag er allemaal slecht uit. Je kunt zulke mensen eigenlijk alleen maar sterkte wensen. Toch waren ook zij heel dankbaar voor het bezoek en het pakket. Als laatste doel hadden we een plaatselijke voetbalclub van studenten. We brachten hen ballentassen en shirts van volleybalvereniging Set-Up uit Balkbrug. Ook mochten we hen fotograferen in de shirts van Waterschap Groot Salland. Daarbij bleek dat er ook gespeeld werd in shirts van aannemersbedrijf Huisman uit Rouveen en bandenhandel Van Nierop uit Staphorst. Ook hier blijdschap en enthousiasme. De trainer nodigde ons zelfs uit voor een drankje in het vlakbij gelegen restaurant Koka. Dat kwam goed uit, want dit restaurant hadden we inmiddels leren kennen als ideaaladres voor het avondeten. De dag werd op de gebruikelijke manier afgesloten met een drankje in het scoutinghuis. We gingen inmiddels de vijfde overnachting in.

Noot: Vooral tijdens de bezoeken aan de particulieren, maar ook wel bij de anderen, blijkt telkens weer hoe belangrijk het werk is wat de stichting doet. Je merkt aan de reacties dat je voor veel mensen één van de weinige positieve dingen in hun leven bent. Eigenlijk zou iedereen die zich inzet voor de stichting eens mee moeten. Dat werkt zeer motiverend.

Donderdag 22 april 2010

Vandaag ook weer de gebruikelijke start. De eerste afspraak hadden we bij Corine van de Oost-Europa zending. Souvenirs kopen voor onszelf en voor de handel van de stichting. Daarna Peter opgehaald om samen met hem naar de 4e school te gaan. Hier werden we erg hartelijk ontvangen in een mooie lerarenkamer. We mochten ook een stukje van een scheikundeles bijwonen. Op deze school verblijven kinderen van heel jong tot ca. 16 jaar. De school zag er redelijk uit, hoewel ook hier veel achterstallig onderhoud was. Men wil ook graag het terrein wat verbeteren omdat dat veiliger is bij spelletjes etc. Er werd gewerkt aan de gymzaal. Hoewel de steigers en materialen er naar onze mening wat prehistorisch uitzagen, was het resultaat mooi. Ook zagen we enkele geïnstalleerde schoolborden uit Nieuwleusen. Ze werkten prima. Na een lekkere kop koffie met traktatie gingen we op weg naar de school in Zapszony. We gingen daar wat materialen brengen en foto’s maken van o.a. een diepvrieskist, die ze van het geld van De wegwijzer hadden gekocht. Het is altijd heel fijn om op deze school te komen. Dat is vanwege de hartelijkheid maar ook door de verwennerij bij het eten. Van keukenhulp tot directrice, iedereen is daar altijd even aardig en leuk. De dames in ons gezelschap konden de handen niet op elkaar krijgen voor de toiletten. Daarom werden de plassen even opgehouden tot het scoutinghuis. Van hieruit gingen we naar het ziekenhuis. Hier werden we eerst ontvangen door de chirurgen. Zij demonstreerden ons als eerste nog eens weer de laparoscoop, die ze twee jaar geleden via onze stichting ontvingen. Ze hadden er vorig jaar al 70 kijkoperaties mee verricht en dachten dit jaar op 100 te komen. Er waren heel veel voordelen aan. We mochten zelfs de wonden van een pas geopereerde mevrouw bekijken. Ook de endoscoop met de sticker van de stichting mochten we zien. Die werd ook veel en nuttig gebruikt. Het volgende bezoek was bij de dermatoloog.

De stichting had meebetaald aan het opknappen van een ruimte en dat was goed te zien. We waren trouwens diep onder de indruk van de droevige staat van de rest van de vertrekken. Daar kan nog veel opgeknapt worden. De dermatoloog was een heel aardige man. Hij verwende ons met thee, koekjes en verrukkelijke wijn. We gingen vervolgens nog een project bezoeken dat mogelijk in aanmerking komt voor een bijdrage uit het Steunfonds Madurodam. Het ging om een groep bewoners van een serie oude flats in een bedroevend slechte omgeving. De groep was erg fanatiek hun leefomgeving aan het opknappen. De eerste resultaten zagen er heel mooi uit. Via Peter Gabor hadden ze wat steun gekregen en ze hoopten onze medewerking te krijgen voor andere subsidies. Dit zou misschien kunnen via het Steunfonds Madurodam. Ger zei wel tien keer dat we niets konden beloven, maar dat we ons best zullen doen, als zij een goed onderbouwde aanvraag indienen. De laatste zakelijke activiteit was een bezoek aan de handbalclub, die trainden in de gymzaal bij het sporthotel. Ook hen mochten we fotograferen in de tenues van Groot-Salland. Ook hadden we nog een paar ballentassen van Set-Up Balkbrug voor hen. We bewonderden hun spel en stonden versteld van hun snelheid en de hardheid van hun schoten. Na de demo nodigde de trainer ons uit in een kroegje vlakbij en werden we getrakteerd op een wodka’tje. Het was nog even leuk. Boodji-maoe (of zoiets) werd meerdere keren uitgesproken. De andere activiteiten als eten enz. was net als de andere dagen en beschrijf ik dan maar niet meer. We begonnen aan de zesde nacht.

Vrijdag 23 april 2010

Boodji-maoe, egészségedre. Het zijn Oekraïense en Hongaarse woorden die misschien niet aan het begin van een dagverslag horen, maar die ik als eerste opschrijf, omdat ik bang ben, dat ik ze anders misschien niet meer weet. Het betekent allebei zoiets als ‘proost’ en hoewel we hier natuurlijk voor serieuze zaken naar toe gekomen zijn, hebben we deze woorden ook een stuk of wat keren uitgesproken, omdat we ontzettend veel gezelligheid en gastvrijheid genoten hebben bij de mensen hier. Met sommigen hiervan voelden we echt vriendschappelijke banden. Dat moet ik even kwijt voor ik aan het zakelijk verslag van deze dag begin. We hadden vandaag een gemakkelijke dag in het vooruitzicht want de eerste afspraak met Peter was pas om 14.00 uur. We konden de morgen daarom mooi benutten om zelf nog eens lekker rond te kijken op de markt en in de supermarkt. Natuurlijk waren we ook wat later op gestaan dan gebruikelijk. We hebben de tijd ook meteen benut om souvenirs voor onszelf te kopen. Peter had bedacht dat we ‘s middags nog een poging zouden kunnen ondernemen met de schoolborden. Deze taak viel Mannes te beurt die assistentie kreeg van Sandor en in eerste instantie nog een plaatselijke techneut. Sandor en Mannes kregen een set in elkaar en volgens Mannes heeft Sandor de kennis nu ook in huis. De andere techneut had het hazenpad gekozen omdat die het toch niet zo zag zitten. In die tijd gingen de anderen nog even op pad met Peter om een paar tafels en nog wat kleding bij enkele adressen in Borsowa te brengen. Ook hier weer situaties waar je boeken over zou kunnen schrijven. Een doofstomme moeder met een aantal kinderen en een echtgenoot die aan de drank was (is), een man met een vrouw met een herseninfarct, een heel arm gezin met acht kinderen in een onafgebouwde woning. Oh wat waren ze allemaal gelukkig met de spullen. Na een inspectie van het werk van Mannes gingen we weer naar het scoutinghuis waar Ger de vergadering met de Stichting Karpaten kon voorbereiden en houden. Om ca. 18.15 uur was dit afgelopen en trokken we met z’n allen (Stichting Karpaten en wij) naar restaurant Koka voor een afsluitingsetentje van deze week. Het was een heel gezellig etentje, dat naar ons gevoel heel positief bijdraagt aan de onderlinge banden. In het scoutinghuis keken we nog even terug op de dag en avond, troffen alvast enkele kleine voorbereidingen voor de terugreis en begonnen aan de laatste nacht in Oekraïne.

Zaterdag 24 april 2010

De week in Oekraïne is afgelopen. Het programma is afgewerkt. Het afscheid is genomen. Met andere woorden: we gaan op weg naar huis. Vertrek om 7.00 uur was er gepland. Dat betekent dat de eerste wekker werd afgesteld op 5.30 uur. Behoorlijk vroeg. Toch loopt alles nagenoeg volgens schema. Om 7.10 uur staan we klaar om te vertrekken. Peter is ook nog even langs gekomen. Nog een keer handjes schudden en voila. We zijn begonnen aan de terugreis. De eerste meevaller vormt de grenspost. Binnen een half uur rijden we in Hongarije. Dan komt Budapest als krachtmeting. Niks alternatieve routes .We rijden in één keer goed. Aangezien de terugreis omgekeerd hetzelfde is als de terugreis valt daar weinig over te vertellen. Het gaat allemaal voorspoedig en om ca. 19.00 uur zijn we gearriveerd in Wörth aan de Donau. We gaan naar het al bij ons bekende hotel Geier waar we kunnen rekenen op een heerlijke maaltijd, een gezellig happy hour en een goede nachtrust.

Zondag 25 april 2010

Hotel Geier heeft ons gebracht wat we verwachtten. Het eten, de kamers, het ontbijt, het was allemaal voortreffelijk. En de rekening viel ook behoorlijk mee. Een aanrader dus voor als je in die buurt eens moet overnachten of eten. Om 9.00 uur vertrokken we richting Nieuwleusen met nog zo’n 750 km. voor de boeg. Dit verliep vrij voorspoedig en aangezien de terugreis de omgekeerde heenreis is valt daar ook niet veel over te melden. Er kwam onderweg nog wel even een spannend moment. We hadden net besloten dat we bij het volgende benzinestation (nog 1 km. verwijderd) wilden stoppen voor koffie, sanitaire stop etc., toen de motor een keer stokte en een snelle blik op de benzinemeter leerde dat de tank nu al helemaal leeg was. Waarschijnlijk door de gezellige conversatie vergeten op te letten. De weg liep ook nog net omhoog. Met zo’n 40 km. per uur bereikten we het hoogste punt. Toen ging de weg gelukkig naar beneden en bereikten we al freewheelend met de koppeling ingetrapt de benzinepomp en kon er weer getankt worden. Nou heeft deze chauffeur altijd wel een jerrycan met 5 liter brandstof aan boord, maar dit was toch gerieflijker. Zonder verdere problemen bereikten we om 17.15 uur de Gerstewiek in Nieuwleusen, waar we bij de fam. Mulder met enkele bestuursleden nog even een soort kick-off-meeting hadden. Hierna in omgekeerde volgorde van de heenreis passagiers en bagage weer afgezet en daarmee was dit bezoek aan Oekraïne weer ten einde.

Samenvatting: Het verslag geeft m.i. voldoende indrukken weer. Daarom een samenvatting met alleen een paar kernwoorden. Nuttig, gezellig, leerzaam, ogen openend, mooi weer en een aanrader.

Bram Beverwijk