Deelnemers: Elisabeth Visscher, Henk Withaar, Henny en Ger de Zeeuw en Bram Beverwijk.

Zie de maan schijnt door de bomen, makkers staakt uw wild geraas.
’t heerlijk avondje is gekomen van de zomer-sinterklaas.
Dat waren de opmerkingen van de kinderen van Peter en Viktoria Bardos op de maandagavond dat we waren uitgenodigd om bij hen te komen eten. Ze waren net heerlijk verwend met cadeautjes van Ger en Henny. Misschien dat de baard van Ger er toe bijdroeg maar zij maakten de opmerking en dat bracht mij een beetje in Sinterklaasstemming. Omdat die Sinterklaassfeer mij wel aanspreekt dacht ik: ‘Misschien is het wel leuk het sfeerverslag in rijm te schrijven’. Dat doe ik dan ook om te beschrijven dat je ondanks de vele ellende die je te zien krijgt toch een plezierige en vrolijke reis kunt hebben.

Hier begint de poging:
Er was al weken over gesproken en nu was het uur dan aangebroken.
Dat ondergetekende met de mensen van uw bestuur
naar Beregovo zou vertrekken op 8 oktober op een vroeg uur.
Aanvankelijk zou vrouwlief Roely mij vergezellen,
maar de brand bij onze zoon deed andere gedachten opwellen.
Een aanvulling werd gevonden in Elisabeth Visscher
en dat bleek achteraf ook zeker geen misser.
Heel iets later dan eerst gepland,
werd de steven van de bus naar Oekraïne gewend.
De koers was voor dit jaar verlegd.
Via Emmen, Hannover, Dresden en Praag ging het sneller en prettiger werd gezegd.
Na een korte warming-up,
gingen we al snel over in hurry-up.
De sfeer in de bus was erg gezellig.
Het geloof in een goede aankomst was heel stellig.
Tot aan Praag vlogen we over elke autobaan.
Maar door een omleiding in Tsjechië werd de voorspong ook weer tenietgedaan.
Toen dit leed weer was geleden,
zijn we nog even doorgereden.
In Jihlava aangekomen,
vonden we een hotel waar we lekker konden eten, slapen en dromen. Zondagmorgen al weer op tijd uit de veren.
Douchen, smullen en weer naar de auto toekeren.
Met de vlam in de pijp werd de tocht voortgezet.
We passeerden Slowakije. Hongaarse grens en Budapest met veel pret.
In Budapest stuitten we nog wel op een marathon.
Honderden mensen liepen daar heerlijk in de zon.
Voor ons betekende dat een omleidingsweg.
Het gaf wat vertraging maar we kwamen nog redelijk weg.
Zo af en toe werd van bestuurder gewisseld
en gezamenlijk werden de meeste besluiten bedisseld.
Tegen het donker worden kwam het bericht:
”De Oekraïense grens is al in zicht’’ .
Na het beantwoorden van vele vragen,
mochten we de grens over met de wagen.
Om 18.45 uur kwamen we bij het groene huis aan,
waar Peter Bardos al even op de uitkijk had gestaan.
Na wat over de planning te hebben doorgenomen
zijn we naar restaurant Koka gekomen.
Daar is de kwaliteit echt hoog.
Dat hoeft verder geen betoog.
Na een lange dag zijn we moe en voldaan,
Allemaal weer naar het groene (behouden) huis gegaan.
Daar hebben we allemaal prima gepit
en maandag waren we dan ook echt weer fit.

Bij het depot goederen bezorgen,
was de eerste opdracht maandagmorgen.
Ook gingen we goederen halen om te bezorgen
en brachten we spullen naar het ziekenhuis die morgen.

Ook werd een bezoek aan vriendin en commissielid Judit gebracht. Omdat ik niet in staat ben in rijm de juiste sfeer van dit bezoek te verwoorden stap ik hier even van de rijm af. Elke Oekraïneganger zal zich ongetwijfeld Judit en Karl herinneren, waar wij  bij elke reis een keer werden uitgenodigd om heerlijk te eten en te genieten van de wijnen uit de vaten in de kelder van Karl. Nu is Judit ernstig ziek, ligt in het hospitaal en natuurlijk wilden we haar bezoeken.  Zij en Karl waren voor mijn gevoel echt blij met ons bezoek en dat gold natuurlijk vooral voor haar heel goede vrienden Henny, Ger en Elisabeth. Wij zullen dat bezoek deze week zeker herhalen maar daar zal ik niet elke keer weer verslag van gaan doen.

Ik probeer nu weer op rijm over te gaan.
Met goederen als printerpapier, monitoren, bedden en matrassen
zijn we arme Oekraïners echt gaan verrassen.
Elke keer is het weer prachtig te beleven,
hoe fijn het is om echt arme mensen hoognodige spullen te geven.
In Zapsony werd onder begeleiding van de plaatselijke huisarts een zieke heel oude mevrouw bezocht.
Zij  was heel blij met het bed, dat wij voor haar hadden uitgezocht.
Die huisarts was een heel aardige vrij jonge mevrouw.
2500 zielen als patiënt in twee dorpen verzorgde zij heel trouw.
We mochten ook een kijkje nemen in haar praktijk met apotheek.
Zonder auto moest zij volgens ons heel druk zijn elke week.
Erg gelukkig was ook zij met een bed en matras,
En ook wat printerpapier kwam goed van pas.
De Technische School werd voor het eerst bezocht waar we op de stoep te woord werden gestaan
en we mochten toen weer gaan.
We hebben wel even versteld gestaan,
want de nieuwe directeur wist over de breimachines niet van het bestaan.
Hiermee was het werkzame deel van de dag afgerond.
We dronken lekkere koffie. Heel gezond.
Toen zijn we naar Peter en Viktoria gegaan.
Het eten was heerlijk en van de sfeer heb ik in het begin al verslag gedaan.
De rest van de avond bestond uit gezellig wat puzzelen en praten.
Steeds meer konden we wat later het gapen niet laten.
Omdat we toen wel genoeg hadden gedaan
zijn we toen maar naar bed gegaan.

De dinsdagmorgen vroeg weer opgestaan.
Met Ger zijn Henk en ik naar de winkel gegaan.
Brood en water kopen was het plan.
Daar kwamen we vrij gemakkelijk an.
Na een gezellig en lekker ontbijt,
was het voor serieuzere werk weer tijd.
Om half tien kwam Peter Bardos bellen,
om ons verder te vergezellen.
Eerst werd een elektrawinkel bezocht
en met geld uit Nieuwleusen een wasmachine gekocht.
Peter had aandacht voor een jong gezin.
Armoede, verdriet en tegenslag zaten zij heel diep in.
Vader, overspannen moeder en vier kindertjes, de oudste dochter elf.
Dan gaat huishouden lang niet vanzelf.
Met de diepe armoede in acht genomen,
zou dit nooit zijn goed gekomen.
Met de nieuwe wasmachien en een financiële bijdrage bij de deur,
kreeg hun leven weer wat kleur.
Ontroerend was het bovendien
om zulke blije gezichten te zien.
Nieuwleusen, uw geld werd hier goed besteed.
Dit gezin wordt behoed voor nog meer leed..
De Technische School werd bezocht om de te kijken wat er met de geschonken breimachines werd gedaan.  
Tot nu toe nog niets, maar dat zal veranderen gaan.
Het wordt nu opgepakt in het lespakket, ja ze gaan er nu mee leren werken.
Als het goed is zal dat bij het volgende bezoek zijn te merken.
De psychiatrie in Chikosh is vandaag ook weer doel.
Hier komen geeft telkens weer een fijn gevoel.
Je hebt het gevoel dat je echt helpt.
We werden dan ook met bedankjes overstelpt.
De in Nieuwleusen gebreide dekens was deze keer het hoofdcadeau.
Lekker warm voor die kinders dat zie je zo.
Toen we uit Chikosh waren weggegaan,
liepen we volgens plan tegen Corine aan.
Corine wordt als zzp-er voor meerdere projecten rond Beregovo ingezet.
Ook voor de projecten in zigeunerkamp Balaszar is zij aan zet .
Een deel van de opbrengst van de Koninginnemarkt krijgt een goede bestemming daar,
maar alles is ook daar nog niet klaar.
Ger en Elisabeth gingen als kleine delegatie naar dit kamp met haar mee.
Over de vooruitgang zijn ze heel tevree.
Veel huisjes hadden een betonnen vloer gekregen.
Een hele verbetering bij tijden van modder en regen.
Ook was een mooie houten brug gebouwd.
Zigeuners hebben hier zelf ook aardig wat werk verstouwd.
Het geld door Nieuwleusen gegeven
is hier misschien aanzet tot een beter leven.

Ik stop weer even met rijmen. Traditiegetrouw werd Karl Reiter bezocht. Hij stond erop en wij wilden dit ook graag volhouden. Het spreekt vanzelf dat ondanks dat ieder zijn best deed er een gezellig bezoek van te maken, de grote ontbrekende Judit was, die zoals eerder geschreven ernstig ziek in het ziekenluis ligt. We hebben bange vermoedens hoe  een en ander af zal lopen maar denken dat we hier goed aan hebben gedaan.

De rest van de dag hebben we met eten en gezelligheid in het logies doorgebracht.
Na een praatje en een babbeltje maakten we ons klaar voor weer een nacht.
De woensdag werd een dag met regen.
Dat is echt een beleving  op Oekraïense wegen.
Levensmiddelen bezorgen was het plan.
We startten er ook al vroeg mee dan.
De start was bij Peters kantoor.
Van daaruit gingen we ervoor.
Zes tassen werden meegenomen
en zijn bij arme mensen terecht gekomen.
Vanzelfsprekend was Zoltan Nagy er weer bij.
En o wat was die jongen blij.
Hij heeft heel veel handicaps, kan weinig en komt het bed weinig uit.
Dat er Hollanders komen met een busje weet hij al aan het geluid.
Met Gyuri en Peter als gids hebben wij nog meer arme mensen bezocht.
Ook bezorgden we wat grote apparaten die Gyuri aan een Kindergarten had verkocht.

Vervolgens gingen de dames weer op bezoek bij Judit, Zij  beleefden met ontsteltenis hoe minimaal de zorg in het ziekenhuis voor een patiënte als Judit is. Eigenlijk moet familie, medepatiënten of eventueel bezoek overal voor zorgen en alle werk doen. Heel onthutsend.

Voor de mannen lag er nog een andere klus.
Kleding wegbrengen naar een verre school in Batrad met de bus.
Vele kilometers over erbarmelijke wegen.
We kwamen wel koeien met herders op de weg tegen.
Daar hoefde je echter niet voor te stoppen.
De koeien konden het passeren van de bus wel verkroppen.
56 zakken met kleding hebben we daar gebracht.
Geschikt voor dames, heren en kinderen voor dag en nacht.
De directeur had een grote lijst voor Peter gemaakt.
Die allemaal arm en nooddruftig waren en bijna naakt.
Zij kunnen nu mooi Nieuwleusense kleding gaan dragen
en in het tamelijk volle depot werd een mooi gat geslagen.
Het was al donker toen we weer in Beregovo kwamen,
Overal scheen al licht uit de ramen.
Snel nog naar het hospitaal gegaan
om  met de dames weer naar het logies te gaan.
Het verdere verloop van die dag is eigenlijk privé.
Daar deel ik dan verder ook maar niets over mee.

Donderdag begonnen we al aardig te wennen.
We begonnen met naar de supermarkt te rennen.
Water en brood moest worden gehaald.
We stonden versteld hoe weinig moest worden betaald.
Op tijd alweer naar ’t kantoor van de stichting.
Om te starten met weer een andere verplichting.
Voedselhulp brengen bij arme gezinnen.
We wilden er alweer graag mee beginnen.
Zes tassen had Peter alweer ingepakt.
Dus vertrokken we bepakt en gezakt.
Eerst waren we trouwens ook nog langs het hospitaal gegaan.
Daar moest nog iets voor een ernstig zieke man worden gedaan.
Geld voor de broodnodige medicijnen had hij niet.
Men kon hem niet helpen dat gaf veel verdriet.
Als ware hulpverleners vonden we dat raar.
Met 60 Nieuwleusense Euro’s was hij weer voor twee maanden klaar.
Na zoveel jaar stonden we opnieuw van slechte omstandigheden versteld.
Nieuwleusenaren, hier gebeurt echt iets goeds met uw geld.
Jongeren en ouderen, gezinnen en alleenstaanden
Wat waren ze blij en dankbaar. Sommige ogen traanden.

Na de bezorgronde de dames weer bij het hospitaal gelaten. Judit stelt hun bezoek erg op prijs temeer ook doordat Henny en Elisabeth eigenlijk aan verzorging gaan doen. Volgens mij wordt hier echt gestalte aan naastenliefde gegeven. Overigens doen de bezoeken aan Judit ons ook versteld staan van de slechte omstandigheden in zo’n ziekenhuis. Zo te zien gebeurt er behalve dat er heel sporadisch zo af en toe een arts langs komt niets en moet alle verdere werk gebeuren door familie, vrienden of soms medepatiënten. Ook moeten heel veel dingen die nodig zijn door de familie zelf worden aangeschaft en bekostigd.. Wij Nederlanders vinden dit barbaars en hierbij vergeleken is de zorg in onze ziekenhuizen echt geweldig.

Toen de dames waren uitgestapt voor het hospitaal,
gingen de mannen met de hoofdzuster van Chikosh aan de haal.
Inkopen met de portemonnee van de stichting mocht zij doen.
Uiteraard hielden Ger en Henk toezicht op de besteding van de poen.
Nuttige spullen werden gekocht als tandenborstels, tandpasta, schoonmaakspullen en zeep.
Ja, deze zuster besteedde de centjes heel leep.
Alle spullen zijn door ons nog naar Chikosh gebracht.
Na deze activiteit begonnen wij weer met privé en de nacht.

Toen we vrijdag waren ontwaakt
was de temperatuur aan het nulpunt geraakt.
Met onze klussen waren we eigenlijk klaar.
Dat werd in eerste instantie recreëren dan maar.
De markt van Beregovo werd bezocht.
Daar werd overigens weinig door ons gekocht.
Interessant en heel gezellig was het wel.
Ook heel veel volluk bijna niet te tel.
Toen we dat allemaal hadden bekeken.
Zijn we naar het universiteitsgebouw uitgeweken.
Hier waren de zaken echt goed voor elkaar.
Spullen uit Nieuwleusen waren echt niet nodig daar.

We hebben Judit ‘s middags ook nog bezocht. De dames hebben haar voorlopig voor het laatst nog een beetje kunnen verzorgen. We hebben afscheid van haar genomen met de wetenschap dat het met haar niet goed zou gaan. De stemming bij het afscheid was daarmee in overeenstemming.

Toen zijn we weer nar het logiesgebouw gegaan.
Want de voorbereiding op en de vergadering met de Oekraïners van de Stichting Karpaten moest nog worden gedaan.
Een verslag hiervan zal in Nieuwleusen worden gebracht.
In de vergadering kregen diverse problemen de aandacht.
Getracht werd er ook in de toekomst te kijken.
En hoe we sommige problemen kunnen ontwijken.
Na het vergaderen werd er gezellig samen gegeten en gedronken.
Ook werd er op de goede samenwerking geklonken.
Na afloop zijn we weer naar het groene huis gegaan
en hebben verder aan voorbereiding op nacht en terugreis gedaan. 

Zaterdag
Na een nachtje heerlijk maar kort dromen
was het moment van terugreis aangekomen.
Vroeg moesten wij uit de veren.
Om het terugreisschema te beheren ( is beheersen)
Toen de haan maar net gestopt was met het kraaien
kwam Peter Bardos al om ons uit te zwaaien.
Naar de grens ging het lekker vliegensvlug,
maar daarop kwamen wij al snel terug
Bij de grens daar waren controlemensen,
die ons er niet zomaar door gingen jensen.
Na een uur is het uiteindelijk gelukt
en zijn wij heel snel ingerukt.
Toen was de ellende snel vergeten
en begon het kilometers vreten.
De vlam werd in de pijp gedaan,
Bram, Henk en Ger iedereen deed mee daaraan.
De dames waren lekker mak.
De mannen gingen uit hun dak.
Het gevolg een snelle tijd.
Daarvan kregen wij geen spijt.
In Zahostice al mooi richting Duitse grens,
vonden we een hotel naar onze wens.
Keurig netjes, niet te duur.
En de kool was daar niet zuur.
Een goede nachtrust werd genoten
aan een prachtig meer, bezaaid met boten.

Zondag
Na ’t betalen van ’t gelag
werd gestart met de nieuwe en laatste dag.
Eigenlijk is de vertaling.
Van zaterdag was ’t een herhaling.
Het was weer kilometers maken
en dit zo af en toe met een stopje even staken.
Tegen 17.30 kwam ’t bericht:
Nachtegaalplein 9, Nieuwleusen is in zicht.
Daar werden wij welkom geheten
door onze partners en enkele bestuursleden niet te vergeten.
Hetty Withaar en de haren,
hadden ’t één en ander laten garen.
Na zo ’n lange, lange reis
stelden wij dat zeer op prijs.
Er was daar gezelligheid
maar dat kende ook zijn tijd.
Wat verslag werd er gedaan.
En na een afscheidsritueel is ieder weer zijn of haar weegs gegaan.
Al met al voor ’t goede doel,
een nuttige week en een fijn gevoel.

Achteraf beschouwd door een gastmedewerker;
Als chauffeur die verder niet de betrokkenheid heeft bij uw stichting als bij voorbeeld de bestuursleden vond ik het voor de derde keer opnieuw een fijne ervaring zo’n week weer eens mee te maken. Met het voorgaande heb ik willen beschrijven dat we een ontzettend leuke en gezellige week gehad hebben. Ik was echter ook onder de indruk van de vriendschap die door jullie is opgebouwd met de mensen daar ter plaatse. Met name de liefde en warmte  die jullie uitstraalden naar Judit zal haar en Karl zeker goed gedaan hebben. Opnieuw was ik diep onder de indruk van de vreselijke armoede en wantoestanden die ik te zien kreeg, maar ook van de hoop en blijdschap bij die arme mensen als ze ons zagen met de door jullie ter beschikking gestelde spullen. Ik hoorde dat Nieuwleusen dat al meer dan 20 jaar doet. Ik zou willen zeggen: “Probeer daar mee door te gaan. Wat is dit goed werk.”

Bram Beverwijk.