Zaterdag 21 april/zondag 22 april:
Wij zijn vanmorgen om 7.00 uur vertrokken uit Nieuwleusen. Wij wilden een andere route proberen via Tsjechië. Voordat we daar waren hadden we de nodige plasstops gehad. Door gele koolzaadvelden en langs prachtige bloeiende bomen en na het tellen van honderden witte reetjes (ja u leest het goed reetjes), reden we richting Hongarije. De hele weg was rustig (niet in de auto, maar wel op de weg). Net over de grens in Hongarije in het plaatsje Mosonmagyaróvár betrokken we een kamer in het hotel, wat Anneke al voor ons had besproken. Hetty lag vooraan en zou alles tegenhouden wat er zou binnensluipen. De mannen/jongens (Henri haalde de gemiddelde leeftijd naar beneden) hadden direct het veiligste plekje achter in de familiekamer ingenomen. De volgende morgen hebben we eerst gezongen voor Hetty, ze was jarig. Tijdens een heerlijk ontbijt kreeg zij een bloem opgespeld. Nu kon iedereen zien dat ze jarig was. We vertrokken rond 9 uur richting Oekraïense grens. Na alle formaliteiten (dit keer aardig uitgebreid) kwamen we om 16.00 uur bij ons huis aan in Beregovo. Vandaag was een herdenkingsdag voor alle overleden familieleden. Peter was daardoor niet bereikbaar en hebben de kloets (sleutel) opgehaald bij de pizzeria. Daar hebben we ook gegeten. Peter kwam vanavond nog even de week doornemen.

Maandag 23 april:
Na een lekker nachtje slapen en een heerlijk ontbijt vertrokken we richting het depot, waar we hadden afgesproken met Peter. Daar waren mensen die kleding kwamen afhalen voor de hele straat. En ook een fiets werd aan een vrouw meegegeven die zichtbaar emotioneel was en Elisabeth omhelsde. Daarna even naar ons onderkomen om pakketjes te maken voor de kinderen en verpleging van Chikosh. Daar aangekomen hebben we strandballen opgeblazen en met de kinderen gespeeld. Het was mooi om te zien dat ze genoten van het buitenspelen. Ook de schommelbank werd volop gebruikt. Peter nam ons daarna mee naar een zigeunerkamp in de buurt van Chikosh, Balazser. Daar stelde hij ons voor aan Sandor, een jongeman die zich geroepen voelde om in dit kamp voorzieningen aan te brengen om de leefsituatie te verbeteren. Wij waren emotioneel geraakt toen we zagen hoe deze mensen wonen. Zeven jaar geleden kwam Sandor zoals hij vertelde met zijn gitaar het terrein op om daar voor de zigeuners te spelen. Op deze manier won hij het vertrouwen van de zigeuners. We zagen kinderen spelen in het vuilnis. Er stonden ongeveer 10 huisjes en daarbij nog een aantal krotjes, waar wij de dieren nog niet in onder durven te brengen. Hierin wonen ongeveer 120 mensen, die gebruik maken van 1 waterpomp, welke in de zomermaanden droog staat. Om dit te verbeteren is geld nodig om de waterpomp dieper te slaan. Het hele terrein werd eerder als toilet gebruikt. Het was mooi om te zien, dat Sandor over het hele terrein al 21 toilethuisjes heeft gebouwd, van materiaal wat hij had gekregen. Hij wordt geholpen door de zigeuners zelf, wat heel bijzonder is, maar soms wordt er door de lokale bevolking goederen en materialen gebracht die ergens anders over waren. Hij doet dit allemaal pro deo. Hij is op dit moment bezig met een multifunctioneel gebouwtje, waarin wordt gekookt voor de kinderen met daarnaast een ruimte voor volwassenen om samen te komen. Hij leert de zigeuners de grond te bewerken en toen wij er waren, werden er aardappels gepoot. Een wens van hem is dat er een stuk grond gebruikt kan worden om er varkens, geiten en kippen te houden. De zigeuners in dit kamp waren niet opdringerig, maar erg vriendelijk. Hij wil ook graag dat de kinderen naar school kunnen gaan, wat voor sommigen al wel van toepassing is. Hij wil een schooltje plaatsen op het terrein, zodat er voor de kinderen die nu niet naar school gaan ook goede vooruitzichten zijn. Toen wij weer in de auto zaten waren wij allemaal erg stil en onder de indruk van wat we gezien en gehoord hadden. Wij waren uitgenodigd bij Judit en Karl om te komen eten. Wij werden daar met alle liefde ontvangen. Judit had heerlijk voor ons gekookt en Karl zorgde voor het aperitiefje, waar bij Tonny de leiding van opensprong en Elisabeth bijna van ontplofte. En Henri was de Bob. We hebben hier uitbundig zitten lachen en dat was goed na wat we daarvoor allemaal hadden gezien.

Dinsdag 24 april:
Na weer allemaal gedoucht te zijn hebben we weer lekker ontbeten. Daarna een bezoekje gebracht aan de plaatselijke markt. Om 10.00 uur hadden we afgesproken met Peter en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar een tijdje met de hoofdchirurg gesproken en goederen achtergelaten die wij voor het ziekenhuis hadden meegenomen. Daarna op naar de zesde school. Daar een rondleiding gehad en foto's gemaakt van de spullen die waren gekocht van het geld van de scholen. Toen op naar de school in Bene. Daar hebben we een kopje koffie gedronken met de directie. We zagen dat in de sportzaal de vloer vervangen was (betaald door de overheid). Van het scholengeld hebben ze een Windows programma op de computers laten zetten. Ook hebben we daar een aantal ballen achtergelaten. Deze middag waren we uitgenodigd bij Gyuri en Erika om daar te komen eten. Het was heerlijk zoals altijd. De recepten van het lekkere gebak, dat Gyuri had gemaakt krijgen we nog (misschien iets voor de Koninginnemarkt). We hebben Peter afgezet en er is een afspraak gemaakt bij Helena in het internaat. Daar kregen we een poppenkast voorstelling te zien, gespeeld door een aantal kinderen. Erg leuk. De papieren voor Europa Kinderhulp hebben we afgegeven. Toen wij bij ons verblijf terug waren stond Peter met de portrettekenaar te wachten om een aantal van ons te tekenen. Van allemaal leek de tekening op een compositietekening van het programma opsporing verzocht. Om een uur of acht kregen we trek. Tonny zou een pannetje tomatensoep voor ons koken. Hij had zijn stoel naast het fornuis geplaatst om de soep goed in de gaten te houden. Wij waren net uit gefilmd om Helena te laten zien dat Tonny goed kan roeren, toen hij opsprong en de pan van het gas griste, want de soep broeste met gang naar boven. De soep was lekker. Wij gaan vanavond iets vroeger naar bed, omdat er een uitje gepland staat naar de Karpaten.

Woensdag 25 april:
Vanmorgen vroeg opgestaan om brood te halen en geld te wisselen bij de bank. De bank bleek nog gesloten, maar toen we terug liepen deden ze de bank speciaal voor ons eerder open. Na het ontbijt op weg naar Judit en Karl. Met hen hadden we afgesproken om een dagje naar de Karpaten te gaan. Judit wilde naar een bron om water te halen. Dit water gebruiken ze omdat het zo goed moet zijn voor haar buik. De weg er naar toe bleek nogal moeilijk toegankelijk. We zaten net niet vast in de klei. Op de terugweg het bekende park bij het sanatorium bezocht. Al wandelend in het park ontdekte Femmy toch wel een erg vreemde tuinslang in de bosjes. Toen we beter keken, zaten er ook nog ogen in. Toen Tonny een stok pakte om de slang te aaien, zette Judit het op een lopen. Eerst nog enkele foto's gemaakt om thuis te laten zien dat dit echt was. De slang vond het goed zo en ging er vandoor. Van Karl hoorden wij toen pas dat dit een gevaarlijke slang was. Onderweg naar Beregovo hebben we nog mandjes gekocht voor de Koninginnemarkt. Later bij Judit en Karl mochten we niet eerder naar huis dan dat we eerst nog een glaasje wijn hadden gedronken. Ook hebben we nog een pakje weggebracht van de fam. Jans wat bestemd was voor de fam. Lajos. Verbazingwekkend was het om te horen hoe goed dit meisje Nederlands sprak. Op weg naar huis wou Tonny nog een foto maken van een gat (put zonder deksel) in de weg, toen er vanaf de overkant een zigeunervrouwtje pardoes de weg overstak. Tonny zat net op tijd in de auto waarna zij deze een flinke klap gaf. Tonny was zich van geen kwaad bewust en had dit vrouwtje helemaal niet gezien. 's Avonds lopend naar Koka gegaan om daar te eten. Toen we terug waren hebben we Tonny nog even buitengesloten. Elisabeth dacht dat iedereen binnen het hek was en ineens kwam er een stemmetje vanuit het donker, mag ik ook binnenkomen? Weer lagen we in een deuk. Morgen zien we verder.

Donderdag 26 april:
Na het gebruikelijke ontbijt nog even over de markt gewandeld en een aantal matroesjka's gekocht voor de markt. We zijn met Peter vertrokken naar Zapszony. Daar de school bezocht en we kregen een lekkere maaltijd aangeboden door de school. Henry heeft nog even gevoetbald met de kinderen. Op de terugweg zijn we nog weer langs het zigeunerkamp geweest. Omdat alles daar zo'n indruk op ons had gemaakt, hebben wij truitjes, sokken en strandballen uitgedeeld. Sandor was vandaag niet aanwezig, maar met behulp van Peter hebben wij met de zigeuners gepraat en zijn we in een aantal huisjes geweest. Hiervan hebben we foto's gemaakt. Wat weer opviel, was dat de kinderen en ouders niet opdringerig waren, maar heel bescheiden. Een aantal mannen, waren bezig met het scheiden van motoronderdelen e.d., welke ze hadden gekregen als beloning voor iets wat ze hadden gedaan. Hiervoor hadden ze een combinatietang en een oude schroevendraaier. Het gescheiden materiaal gaan ze verkopen. Na dit bezoek gingen we naar de vierde school. Daar heeft Elisabeth nog even foto's kunnen maken van de toiletvoorzieningen die waren vernieuwd. Bij deze school hadden we ook afgesproken met Sandor. Wij hebben hem geld gegeven voor de waterput. Van hem kregen wij ook een Dvd van het zigeunerkamp welke pas gemaakt was. Als we weer iets willen weten kunnen wij dit via Peter aangeven. Nog even met hem gepraat. Zo vertelde hij dat hij elke dag bidt dat God hem mensen op zijn pad brengt die hem steunen bij zijn werk. Hij was ontroerd en wij hebben hem Gods zegen voor al zijn werk toegewenst. Inmiddels waren we achter het adres van Martha, een meisje dat 15 jaar geleden bij Tonny in huis is geweest. Wij waren naar haar op zoek (leek wel het programma Spoorloos). We wisten, dat ze inmiddels drie kinderen gekregen had. We besloten om haar een bezoekje te brengen. Toen we daar aankwamen herinnerde Elisabeth zich het huisje. Hier woonde ook haar moeder nog. Martha was er niet, maar in het gesprek met haar moeder, kwamen we er achter, dat Martha in Kiev was met haar oudste zoontje, die een hartoperatie moest ondergaan. We hoorden ook dat ze er morgenmiddag weer zou zijn. Misschien proberen we het dan weer. We hebben schoentjes en sokjes achter gelaten voor de kinderen. Henri wilde ons laten zien wat zijn Toyota wel allemaal kon. Hij wou de berg op. Door onherbergzame weggetjes kwamen wij toch nog op de goede weg. Halverwege de berg uitgestapt en verder gelopen naar de top op onze sandaaltjes. Het was warm ( 21 graden ). Boven op de berg lekker een poos gezeten en toen weer naar beneden. We hebben de dag weer afgesloten bij Koka, waar we lopend heen zijn gegaan. Morgen alweer de laatste dag.

Vrijdag 27 april:
Wij hadden voor 9.30 uur een afspraak gemaakt bij het huis der nabijheid. Dit is een huis, waar 24 uurs zorg geboden wordt voor zeven ouderen. Wij werden door Sveta en haar man (echtpaar wat de dagelijkse leiding heeft in het huis) rondgeleid. Wij werden aan de mensen die daar woonden voorgesteld. Zo woonde er een vrouwtje dat nog een beetje Duits sprak. Ze zag bijna niets meer, maar vertelde dat ze dankbaar was, dat wij een bezoekje kwamen brengen. Het was mooi weer en er zaten twee bewoners lekker buiten van het mooie weer te genieten. Het is een mooi kleinschalig project. We hebben de spullen afgegeven die wij hadden meegenomen vanuit Nederland. Sveta vertelde, dat de spullen die zouden komen met een vrachtwagen vanuit Nederland al drie maanden bij de douane staan in Beregovo. Ze kunnen in ieder geval weer even vooruit. We hebben daar samen thee gedronken voordat we naar onze volgende afspraak zijn gegaan. We hadden afgesproken met Peter om mee te lopen met de voedselactie. De voedselpakketten zouden voor ons klaar staan op de markt. We bezochten drie gezinnen. Het eerste gezin was een meisje met drie kinderen. Zij was achtergelaten door haar man en stond er alleen voor. Zij had geen geld om de kinderen naar de kindergarten te brengen zodat ze kan gaan werken. Het was er smerig en het stonk. Het tweede gezin was een echtpaar met twee kinderen. Ook woonden daar de moeder en schoonmoeder bij in. Tonny en Henri hebben de twee moeders uit een benarde positie geholpen. Ze zaten opgesloten in een kamertje, waarvan de deur was dichtgevallen en de deurklinken misten. Hier viel op, dat er een hele grote tuin was. Dan denk je wel, waarom benutten zij deze ruimte niet en maken er een groententuin van. Het derde gezin was een echtpaar met twee grote kinderen, waarvan een kind een handicap heeft. Hier was het een grote zooi. Alles, maar dan ook alles stond vol met onderdelen van alles. Buiten lagen spullen, die ze van de vuilnisbelt gehaald hadden, want je kunt ze misschien nog eens gebruiken. Deze mensen konden naar ons inzicht wel iets fijner wonen, als er structuur zou zijn en als ze de rommel eens weg zouden gooien. Het stonk er verschrikkelijk en de moeder was ziek. Je zou er ook ziek van worden, zoals deze mensen leven. Dat de voedselactie moet blijven bestaan is ons wel duidelijk. Het is een druppeltje. Na de voedselactie hebben we afscheid van Peter genomen en hebben we nog wat boodschapjes voor ons zelf gedaan. Daarna nog lekker op een terras gezeten. Het was inmiddels 26 graden. Heerlijk. Om 17.00 uur stond er een vergadering gepland met de Stichting Karpaten. Dit gebeurde in ons onderkomen. Henri en Tonny hebben tijdens de vergadering nog weer een bezoekje gebracht aan Martha. Ze was inmiddels thuis gekomen. Zo heeft Tonny haar toch nog even ontmoet en konden er nog wat foto's gemaakt worden voor het thuisfront. Na de vergadering zouden we met de Stichting Karpaten gaan eten bij Koka. Hier moesten we naar boven, waar de tafel al gedekt stond. Er waren nog twee gezelschappen die iets te vieren hadden. Er was live muziek. Op een gegeven moment stonden we met z'n allen op de dansvloer. Alleen Peter zat nog in een hoekje. Met een klein beetje aandringen van Hetty, kwam ook Peter in de benen. Zelfs door de andere gasten werden Tonny en Henri uitgenodigd om met ze te dansen. Henri op zijn klompen en Tonny op zijn werkschoenen. Het werd een heel gezellige avond.

Zaterdag 28 april/zondag 29 april:
De terugreis. Peter zou vanmorgen om 7.45 uur bij ons zijn. We waren druk bezig met alles in te pakken. We hebben eerst afscheid van Peter genomen en de jongens hebben toen brood gehaald in de 24 uurs winkel. Na een stevig ontbijt zijn we om 9.00 uur vertrokken. Bij de grens ging het allemaal redelijk snel. Dit keer duurde het bij de Oekraïense grens langer dan bij de Hongaarse grens. De Hongaarse douaniers waren in een vrolijke bui. Na even een blik onder de motorkap en achter de deur mochten we al vertrekken. De reis verliep voorspoedig, al was het wel erg warm in de auto. De buiten temperatuur in Hongarije was 30 graden. We hebben in Tsjechië overnacht in een hotel zo'n 100 km voor Praag.

Hotel Na Plovárnê
Vilová 1638, Humpolec, 396 01
Tel: 565 381 461
hotelnaplovarne@seznam.cz

De volgende morgen zijn we om half 7 opgestaan. We wilden om 7.00 uur vertrekken vanuit het hotel. We konden hier pas om 9.00 uur ontbijten en hadden besloten om dan maar onderweg te ontbijten. Na een paar uur te hebben gereden, hadden we hier ook wel zin in. We hebben heerlijk ontbeten en zijn toen verder gereisd. Al met al is het een lange zit, maar met de nodige stops, de mooie vergezichten van o.a. de koolzaadvelden en de gezelligheid in de auto is het goed te doen. En natuurlijk is thuiskomen geweldig. Hier waren we om 18.15 uur.